Πριν από κάποιες δεκαετίες ένας δραγάτης είχε «μουρλαθεί» με εκειούς τ’ς χωριανούς που δεν εβάνανε φίμουτρα στα ζωντανά και ιδιαίτερα στ’ς γίδες. Γι’ αυτό συχνά εβάργε την καμπάνα τ’ς Άϊ – Κατερίν’ς και διαλαλούσε: «Πάσα ζώον συλλαμβανόμενο χωρίς φίμουτρο, θα… τον πηγαίνω στον εισαγγελέα!».
Και τα κονάκια εμπαίνανε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, γιατί κανένας δεν ήθελε να ξεφτιλιστεί. Αν όμως κάποιος εξέφευγε «κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν», όπως λένε κι οι δεκεόροι, η ηθική καταδίκη κι η απόρριψη εκφραζόντανε με λία, βαριά και σταράτα λόγια και με τσιτάτα και παροιμίες που τσουγνίζανε[1]. Έτσι, η έκφραση «Έχει ανάγκη ο φούρνος από γάνες;» ελεόντανε για άτομο - coumassi, η παροιμία «τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι συο χαλάς» ελεόντανε για κειόνε που «εκοπάναε νερό στο χαβάνι[2]», παδείροντας[3] να συνεφέρει το σκάρτο και λειψό άνθρωπο κ.ά. Σήμερα όμως πολλοί ορκίζονται στα Σταυρωτά πως δεν είναι τα πράματα έτσι. Λένε πως εγυρίσανε τ’ απάνου κάτου κι ήρταμ’ ούλοι αλαμπόβολα[4]. Μάλιστα, ο μπάρμπα Τιπούκειτος[5], απόφοιτος Σχολαρχείου και πρόεδρος της Χορτιώτικης Γερουσίας, λέει πως γλέπουμε σήμερα «ενάρετα υποκείμενα», ειδικευμένα στην τελευταία λέξη της επιστήμης του «Αρπαξούμπαρδου[6]» ή επιστημονικότερα της «Απομύζησης», να περιδρομιάζουνε. Λέει ακόμα πως, για να γένει κάποιος διδάκτωρ -φαταούλας (Dr fataoulas), πρέπει να είναι ξεφτέρι στσι π’τανιές[7] και στην επιστήμη της «Νταβατζομετρίας» (< απ’ τη γιούργια στο νταβά με τα κουλούρια). Βέβαια, τα παραπάνου εξοχότατα υποκείμενα ποτέ δεν χαλάνε Σαρακοστή, κάνουνε όρκους στον Ιούδα τον Ισκαριώτη, είναι υπέρμαχοι των φτωχών, κάνουνε μνημόσυνα –με ξένα κόλυβα – πατώντας επάνω όφεων, σκορπίων και … Βατοπεδίων, και τηρούνε το χρυσό κανόνα «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί μάσης», γιατί «μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία». Έχουνε, βέβαια, σαν άνθρωποι και μια ιδιαίτερη αδυναμία: άμα ιδούνε μέλι ξεραγλείφονται και, σα φτάσουνε σε απόσταση βολής, το ξεκουταλεύουνε[8] ούλο στο Πι και Φι κι αγλείφουνε και τον πάτο. Κι εφτήνη την τέχνη την εμάθανε ούλοι όσοι ανήκουνε στα ιερά τάγματα του εξαρχάτου των Τραπεζογραμματίων, στην μπροστινή όψη των οποίων απεικονίζονται παραθύρια – μην πάει ο νους σας στη Μου Βου (Μακριά Βούλα, που στη μόστρα της συχνά δεν υπάρχει ούτε φύλλο συκιάς – θα να ντο φαε ο γάιδαρος-, γνωστή και ως χαζοκούτι).
Στην «πισινή» όψη των Τραπεζο - ΓΡΑΜΜΑΤΙΩΝ είναι σχεδιασμένα γιοφύρια κι ας μην έχουμε ποτάμια ούτε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, άρα πρόκειται για γιοφύρια τύπου Γέφυρας Των Στεναγμών. Σύμφωνα μάλιστα με την τάξη Μελχισεδέκ, ο αρχιτεκτονικός ρυθμός των παραπάνου οικοδομημάτων μπορεί να είναι «κλασικός» με ηχητικά εφέ, γοτθικός / μπαρόκ / ροκοκό με στοιχεία xeftilas, ή και της γνωστής μοντέρνος τεχνοτροπίας των πάντοτε Παρθένων νήσων. Πολλοί, βέβαια, τους φιλό-τεχνους αυτούς ανθρώπους τους μουτζώνουνε απ’ τον Πενταδάκτυλο, θεωρώντας τους ψυχές φα(σ)κελωμένες[9] από δημόσιες αμαρτίες. Και ομολογώ πως μο’ρχεται αλμπαζία[10] με ούλο εφτό το βουρλασό[11]. Ευτυχώς όμως που οι «εγκεκριμένοι - αρμόδιοι» του ενδοξότατου Εξαρχάτου του Τανταλιστάν, έχουνε πάρει εργολαβικά την υπόθεση και έχουνε αποφασίσει (!) να αναλύσουνε επιστημονικά το «έσχες» όλων των σπουδαίων υποκειμένων, ενώ το «πόθεν» θα μπορούσε να αναλυθεί (ή να αναληφθεί) κατά τον επόμενο (22ο) αιώνα, όταν δεν είναι ανάδρομος ο … Ερμής κι επιτρέπει τη γνωμάτευση. Μου δημιουργούνε όμως πρόσθετη σύγχυση και τα κογιοναρίσματα[12] κατά των μελών ενός φανατικού για γράμματα τάγματος της Ουνιβερσιτάς, του τάγματος του Ωχαδερφισμού – Περαβρεχιτισμού, του οποίου η πρωτοποριακή διεθνώς άποψη ότι το διδακτικό προσωπικό ενός αξιοπρεπούς ΑΕΙ πρέπει να απαρτίζεται σχεδόν αποκλειστικά από συγγενολόι πάσης φύσεως πολεμήθηκε από δυνάμεις του σκοταδισμού, που δεν επιτρέψανε τη θεσμοθέτησή της. Αντίθετα, υπάρχουνε και κάτι περίεργοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που την σήμερον ημέραν ασχολούνται με κάποιον … Όμηρο και που διδάσκουνε (ακόμα επιτρέπεται η διδασκαλία στην Ουνιβερσιτά) πως στο παλάτι της Κίρκης η σαγηνευτική θεά ετράταρε τους συντρόφους του Οδυσσέα ένα μίγμα από κρασί Πράμνης[13] με απαγορευτικό μπωμέ (δεν είχε δημιουργηθεί ακόμα η συντεχνία των φυλάκων – Θεός φυλάξοι, σύντεχνοι!), από τεριά μουχλιασμένα (πιθανότατα απ’ τη Φραγκιά), από μέλι ανακατωμένο με μελάσα, όπως ανακατώνουνε σήμερα το πετρόλαδο, καθώς και από κριθαράλευρο μεταλλαγμένο, και μέσα εκεί τους έριξε βοτάνια - περιδρόμους[14], την πατρίδα τους ν’ αλησμονήσουνε για πάντα[15]. Τους πρώτους από δαύτους η Κίρκη τους επροσκάλεσε σε γιόμα και στα φαγιά έριξε κάποιο από τα μαγικά της φίλτρα, που τα είχε καταχωνιασμένα σε παερίτσο[16] μάρκας Switzerland[17] (το πιάσαμε το υπονοούμενο).
Κι αφού οι μουσαφίρηδες την εταρατσώσανε[18] για τα καλά, τους άγγιξε η Κίρκη με τη μαγική της τζόρα[19], τους εμεταμόρφωσε σε γουρουνόπουλα κι αλησμονήσανε τη γλώσσα τους Μοναχά ο Ευρύλοχος, άνθρωπος της πιάτσας, επήρε χαμπάρι τη δουλειά, εγλίτωσε το κάζο πενσάτο[20] κι ειδοποίησε τον Οδυσσέα, που εξεκίνησε να σώσει τα θύματα της Κίρκης. Στο δρόμο τον εσυνάντησε ο Λόγιος Ερμής και του ’πε πως, για να μην έχει την ίδια τύχη με τσου συντρόφους του, πρέπει να φάει το βοτάνι της γλώσσας του, πίνοντας νερό απ’ το Σουλάκι ή, έστω, απ’ του Πασά[21]. Έτσι κι έγινε. Ο Οδυσσέας, ωραίος ως Έλληνας, δηλαδή μιλώντας σωστά Ελληνικά,, έκαμε τη μάγισσα να τον ερωτευθεί και να συμφωνήσει να ματαδώκει στσου συντρόφους του ανθρώπινη μορφή. Η θεία – Δίκη όμως, με το αινιγματικό μειδίαμα, ανακάλυψε σε λαδωμένο παλίμψηστο[22] της Frau «Μόνα Μίζα» πως η Κίρκη έκαμε το κόλπο δε παρτίδο[23] κι έδωκε ανθρώπινη μορφή και σε μερικά γουρούνια – γουρούνια[24](όπως λέει περνάρι – περνάρι η καθ’ ύλην αρμόδια ΜηΚυΟ τ’ς … Σέσουλας). Έτσι εμπερδευτήκανε τα εξοχότατα υποκείμενα με εφτήνη την κατηγορία ανθρωποειδών και επομένως δεν ισχύει η λαϊκή έκφραση «Ούλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουνε».
Όσο για τα κείμενα που κρέμονται στα περίπτερα του τύπου «Η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκαμε, δεν κάνει», σύμφωνα με πρόσφατη δήλωση της μακαρίτσας θεια - Πολυλογούς, πρόκειται για χυδαιότητες γραμμένες από λασπολόγους που δεν έχουνε ούτε ιερό ούτε όσιο ούτε και… δεκάρα, όπως φαίνεται ξεκάθαρα απ’ τον αναχρονιστικό αμανέ που τραγουδάνε «Πανάθεμά σε δίφραγκο, φράγκο πανάθεμά σε και συ γρουσούζα ταληριά ποτέ δεν με θυμάσαι». Μα έχουνε μνήμη τα φράγκα, ορέ πατριώτες; Κι έχω και τον μπάρμπα Τιπούκειτο που δε μ’ αφήνει στην ησυχία μου και, μάλιστα φτάνει και σε ακρότητες, υποστηρίζοντας πως ο ήλιος ανατέλλει απ’ τα Σταυρωτά κι όχι απ’ τη «Δύση»! Κι όταν έτσι, για την κουβέντα, τονε ρωτάω: - Δε μου λες, ορέ μπάρμπα, για να’χω καλό ρώτημα, εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο; , μου απαντάει: – Ναι, ορ’ ανηψέ, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στον τομέα σου, εσύ που ξέρεις και δυο γράμματα παραπάνου από μας τ’ς γερόντους. Και βλέποντάς με να ρεβαρδάρω[25], μου αραδιάζει παροιμίες πως η μοίρα μιας κοινωνίας εξαρτάται απ’ το αν εφαρμόζει το “κράτα με να σε κρατώ, ν’ ανεβούμε στο βουνό” και πως είναι χαμένη αν δεν βάνει φίμουτρα όπου πρέπει κι ακόμα αν κάνει το λυχνάρι θυμιατό και την κουτσ’λιά λιβάνι. Στο τέλος μού ξεφουρνίζει και το θυμοσοφικό ερώτημα για όσους κάνουνε γιούργια στο νταβά με τα κουλούρια: «Έχει ανάγκη ο φούρνος από γάνες;». Εσείς τι λέτε; Έχει άδικο;
Για τη Σύνταξη: Έκτορας Γ. Χόρτης
ΛΕΞΙΚΟ
[2] κοπανάω νερό στο χαβάνι (=στο γουδί) = ματαιοπονώ
[3] παδείρω = πασχίζω, υποφέρω
[4] αλαμπόβολα = άνω - κάτω
[5] Τιπούκειτος: Ο όρος {από τη φράση «τι, πού κείται»=τι και πού βρίσκεται κάτι] παραπέμπει σε νομικό έργο του Βυζαντίου που ήταν το ευρετήριο για τη συλλογή νόμων και αποτελούνταν από δεκάδες τόμους. Ψάχνει σα να λέμε κανείς σ’ αυτό έναν τροφοδότη – λογαριασμό, γιατί κινδυνεύει να τον μπερδέψει με τον τροφοδότη του Ολυμπιακού Ι- ΜΠΑΓΑΣΑ!
[6] αρπαξούμπαρδος = αρπαχτή
[7] π’τανιές (πουτανιές) = μορφές συμπεριφοράς ελεγχόμενες ηθικά
[8] ξεκουταλεύοω = τρώω με το κουτάλι/την κουτάλα από το κοινό σκεύος
[9] φασκελώνω = μουτζώνω
[10] αλμπαζία = ζαλάδα
[11] βουρλασό = ανακατωσούρα, ανυπόφορη κατάσταση.
[12] κογιονάρισμα = χλευασμός, κοροϊδία, εμπαιγμός
[13] κρασί Πράμνης: σα να λέμε κρασί από βαρδέο βαρτζαμί με μπωμέ 13+
[14] περίδρομος = φαγητό που δεν το σηκώνει ο οργανισμός, σκασμός.
[15] Ομήρου Οδύσσεια κ, στ. 233-240 [εἷσεν δ᾿ εἰσαγαγοῦσα κατὰ κλισμούς τε θρόνους τε, ἐν δέ σφιν τυρόν τε καὶ ἄλφιτα καὶ μέλι χλωρὸνοἴνῳ Πραμνείῳ ἐκύκα: ἀνέμισγε δὲ σίτῳ φάρμακα λύγρ᾿, ἵνα πάγχυ λαθοίατο πατρίδος αἴης. αὐτὰρ ἐπεὶ δῶκέν τε καὶ ἔκπιον, αὐτίκ᾿ ἔπειτα ῥάβδῳ πεπληγυῖα κατὰ συφεοῖσιν ἐέργνυ. οἱ δὲ συῶν μὲν ἔχον κεφαλὰς φωνήν τε τρίχας τεκαὶ δέμας, αὐτὰρ νοῦς ἦν ἔμπεδος, ὡς τὸ πάρος περ.
( = Και μόλις τους συνέμπασε, τους έδωκε σκαμνιά, καθίσματα να θρονιαστούνε, και σε κρασί απ᾿ την Πράμνη ανάδευε μαζί τυρί ξυσμένο, μέλι ξανθό και κριθαράλευρο, και μέσα εκεί τους ρίχνει ολέθρια βότανα, την πατρίδα τους για πάντα να ξεχάσουν. Και σαν τους το κέρασε και το άδειασαν, τους δίνει αμέσως μια με το ραβδί της, και τους παγίδεψε στα χοιρομάντρια μέσα. Κι όλοι τους αποκτήσανε γουρουνίσιο κορμί, φωνή, κεφάλι, τρίχες, μόνο που κράτησαν αθόλωτο το νου τους, όπως πρώτα)].
[16] Παερίτσο = πρόχειρο στρώμα από ροκόφυλλα κάτω απ’ το κανονικό
[17] Switzerland = Ελβετία
[18] την εταράτσωσα = έφαγα μέχρι κορεσμού
[19] τζόρα = ραβδί
[20] κάζο πενσάτο = σκόπιμη βλαπτική ενέργεια
[21] Σουλάκι, Πασά : πηγές της Λευκάδας με υπέροχο νερό.
[22] παλίμψηστο = αρχαίο χειρόγραφο που το αρχικό του κείμενο ξύστηκε για να γραφτεί επάνω σε αυτό άλλο κείμενο
[23] κόλπο δε παρτίδο = κόλπο που κρίνει το αποτέλεσμα, η χαριστική βολή
[24] γουρούνια – γουρούνια ή γκος - γκος = παμφάγα θηλαστικά με χοντρό σώμα και πεπλατυσμένο ρύγχος που δεν μπορούν να κοιτάξουν τον ουρανό.
[25] ρεβαρδάρω = διστάζω
Το γράμμα της Σύνταξης
Άρθρο του ΑΓΓΕΛΟΥ Γ. ΧΟΡΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου