Το δημοτικό μας τραγούδι με την καθάρια φωνή της Χορτιώτισσας (Μέρος 8ο)

Δια στόματος Άννας Ευ. Αυλωνίτη
Στην ελληνική παραδοσιακή κοινωνία τα κορίτσια ζούσαν κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες. Κατά κανόνα, επιφορτίζονταν με αντρικές υποχρεώσεις και γίνονταν στην πράξη  άντρας και γυναίκα μαζί. Στο ζήτημα του γάμου καθοριστικός ήταν ο ρόλος των γονιών και, σε συνάρτηση με αυτόν, και το ζήτημα  της  προίκας. Σ’ αυτά τα θέματα αναφέρεται το παρακάτω ποίημα, μέσα από το διάλογο μάνας και κόρης.





Ούλες οι νιές παντρεύονται  

«Ούλες οι νιές παντρεύονται  κι ούλες τα νιάτα χαίρονται,
κι εγώ, μανούλα μου, η φτωχιά δεν έχω γη μάιδε προικιά.
Βαρέθηκα, ορή μάνα, να κάνω τρεις δουλειές
να σκάβω, να κλαδεύω και να μαζώνω ελειές.

Βαρέθηκα, ορή μάνα, μαντήλια να κεντώ,
θε’ να ντα παρατήσω να πάω να παντρευτώ.
- Κάντα,κοπέλα μου, κάντα και τούτη τη χρονιά
να πάψουν οι πολέμοι, να ρθούνε τα παιδιά,
κι εγώ θα σε παντρέψω κοντά στη γειτονιά